اکسیژن - کامیلا کاظم زاده - بیادش

من،چادری از چیت آبی با گلهای سفید و برگهای سبز می خواهم.

چادر من، تار و پودش به دست کشاورز ایرانی کاشته می شود.

تار و پود چادر ایرانی من، در کارخانه ای که نان به سفره  کارگرانش هدیه می کند، به هم تنیده می شوند.

توپ های پارچه چیت آبی با گلهای سفید و برگهای سبز ، سرمایه بزازان شهر من می شوند.

من به مجلس می روم.

من، برای خرید  چادرم مجلس را باید با خود ببرم.

آنها، با من می آیند چون، باید بیایند.

چون، فرشته های کاتب سردوشی آنان پر کار تر از فرشته های سردوشی بچه ها، مامانای بیدار، بازنشسته های بی پول ولی آبرو دار، مردان بدهکار، و... هموطن من هستند.

آنها، با من برای خرید چادر می آیند.

در راه، به آنها می گویم که جایگاهشان در روستاهاست. همراهانشان روستاییان و حاشیه نشینان فقیر شهرها. به آنان می گویم که روستا باید آباد شود. به آنها می گویم که چادر آبی گلدارسفید و سبز من، تار و پود می خواهد. از آنها می خواهم که دست به کار کاشت و برداشت شوند. از آنها می خواهم که درهای مملکتم را بر روی چیت های گلدار چینی ببندند و....

توپ های گلدار از جنس چیت ایرانی از بزاز چیت فروش خریداری می شوند.

خیاط ایرانی، چادر ی با شکوه می دوزد.

مجلس و ما، چادر کهنه سیاه  آلوده بوگندوی چینی شهر را از سرش می کشیم.

مجلس و ما، چادر چیت آبی گلدار سبز  و سفید ایرانی را بر سر  شهر و مادر می اندازیم.

مجلس و من و بچه های کار و خانواده شهدای اخیر آلودگی هوا و سرطانی ها و مامانای منتظر بی خواب، در پناه  چادر چیت آبی گلدار با گلهای سفید و برگهای سبز آرام می گیریم.

 تاریخ انتشار : 21/11/1392

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: